Πορεία κάνανε σήμερα το πρωί μαθητές από τα 5ο, 6ο και πειραματικό γυμνάσια κοζάνης.
Η πορεία κατέληξε στο αστυνομικό τμήμα στην πλατεία, όπου υπήρχε αστυνομική δύναμη και επίσης αναρτήθηκε πανό στα κάγκελα δίπλα στο δημαρχείο που βρίσκεται στην πλατεία.
[Ας σημειωθεί πως χθες τα σχολεία εδώ ήταν κλειστά λόγω αργίας για την πόλη (πολιούχος)]
[/caption]
6.12.08
Η δολοφονία του αλέξανδρου γρηγορόπουλου το 2008 ήταν μόνο η σπίθα που πυροδότησε την εξέγερση του δεκέμβρη. Γιατί η δημοκρατία είχε από καιρό αποκαλύψει το πραγματικό της πρόσωπο: αυτό της εξαθλίωσης που επιφυλάσσει για τους υπηκόους της και της καταστολής για όσους αντιτάσσονται στους σχεδιασμούς της. Τα σκάνδαλα διαδέχονταν για καιρό το ένα το άλλο και ενώ όλοι ένιωθαν νεκροί μπροστά σε μια τηλεόραση ο δεκέμβρης ήρθε για να εκφράσει στο «εδώ και τώρα», όλα αυτά που εδώ και χρόνια καταπίεζαν όλους. Η εξέγερση τα ανέτρεψε προς στιγμήν, γιατί όλη αυτή η οργή κόχλαζε εδώ και καιρό, άλλες φορές υπόγεια και άλλες φορές πιο φανερά.
Η διοίκηση της αστυνομίας πανικόβλητη δεν μπορούσε να καλύψει πια με κανένα τρόπο το γεγονός. Δεν ήταν ούτε λάθος της στιγμής ούτε όλες αυτές οι άθλιες δικαιολογίες που προβλήθηκαν από τα μμε. Οι πορείες της επόμενης μέρας επιθετικές, μαχητικές, συγκρουσιακές. Η μαχητικότητα των πορειών προσδίδει από μόνη της ένα ουσιαστικό περιεχόμενο, παράλληλα με την ίδια την σημασία της στυγερής δολοφονίας. Με μοναδικό –όσο και απόλυτο- αίτημα την επανάκτηση της ίδιας μας της ζωής, μαθητές, φοιτητές, άνθρωποι κάθε ηλικίας, φύλου και καταβολών, σε όλη τη χώρα, μπροστά σε κάθε μπάτσο και αφεντικό αντιμάχονται. Ο εχθρός παρατάσσεται απέναντι κάνοντας εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων, ασκώντας ανελέητη βία κατά των διαδηλωτών και επιστρατεύοντας όλες τις διατάξεις της τιμωρού-δικαιοσύνης. Οι πολιτικοί αρχηγοί ανίκανοι για οποιοδήποτε συναίσθημα μένουν παγωμένοι. Το γιορτινό κλίμα της περιόδου και ο ψεύτικος κόσμος της υπερκατανάλωσης και του καπιταλισμού ανατρέπονται. Η εξέγερση ενώνει ανθρώπους με άρρηκτα δεσμά.
Η δολοφονία του αλέξη από τον ειδικό φρουρό ε.κορκονέα δεν ήταν ούτε είναι η μόνη καθώς και άλλες προηγήθηκαν και αν δεν αντισταθούμε θα ακολουθήσουν και άλλες.
6.12.09
Ένα χρόνο μετά, το κράτος, έχοντας χάσει κοινωνικά ερείσματα από το σκάσιμο της τεράστιας φούσκας του καπιταλισμού και της υπερκατανάλωσης, εξαπολύει μια ολόκληρη και οργανωμένη επίθεση με στόχο να τρομοκρατήσει. Τρομονόμος, κουκουλονόμος, μαζικές απελάσεις μεταναστών, απόπειρα εγκληματοποίησης πολιτικών χώρων, προληπτικές συλλήψεις καθώς και ενορχηστρωμένη καλλιέργεια κλίματος τρομολαγνείας… Από την άλλη, τα επιμνημόσυνα αφιερώματα των μμμε στο γεγονός της δολοφονίας, η απόπειρα να υπαγορεύσουν το ίδιο μας το βίωμα στους δρόμους ως κάτι «επετειακό», οι μεθοδεύσεις και οι προειλημμένες ετυμηγορίες σχετικά με τη δίκη των δολοφόνων, τα κροκοδείλια δάκρυα της πολιτικής ηγεσίας έβλεπαν φυσικά προς το μέλλον. Γιατί τα οικονομικά μέτρα που θα αναγκαζόταν να λάβει η όποια κυβέρνηση, η αύξηση της ανεργίας και η βαθύτερη εξαθλίωση παράλληλα με την βαρβαρότητα της καθημερινής συνθήκης θα οδηγούσαν νομοτελειακά σε αντιστάσεις στον δρόμο.
Η αστυνομική εισβολή στις 5/12/09 στον αυτοοργανωμένο αναρχικό χώρο ρεσάλτο στο κερατσίνι, που προβλήθηκε ως θρίαμβος της αστυνομίας και εξελίχθηκε σε ένα τεράστιο φιάσκο, απέδειξε πως η καταστολή βρίσκεται στον πυρήνα της ύπαρξης αυτού του σάπιου κόσμου. Η κρατική τρομοκρατία και η θεαματική της προβολή από τα κανάλια επιχείρησαν να εμπεδωθεί προς όλες τις κατευθύνσεις το μήνυμα πως η δημοκρατία θα επιτίθεται με λύσσα σε όποιον την αμφισβητεί. Κι απ΄ την άλλη, η αλληλεγγύη που εκδηλώθηκε μπροστά στην κρατική βία επιβεβαίωσε πως η ένταση της εξέγερσης παραμένει –πολύ μακριά από θλιβερές επετείους- ζωντανή.
6.12.10
Σήμερα, δυο χρόνια μετά, τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα, οι συνεχείς μειώσεις μισθών και οι αλλεπάλληλες φορολογικές ριπές, η διαρκής συγκάλυψη της κρατικής βίας σε βάρος αδερφών μας μεταναστών, οι αλλεπάλληλες νύχτες των κρυστάλλων σε συνοικίες της Αθήνας, η διαρκής παρουσία αστυνομίας σε κάθε δρόμο, σε κάθε πάρκο, μια μισητή επίδειξη δύναμης και απόπειρας να επιβάλλουν τον τρόμο και την σιωπή, αποδεικνύουν το αληθινό πρόσωπο της δημοκρατίας.
Δεν μας τρομάζουν ούτε οι τρομονόμοι σας –που έρχονται να ποινικοποιήσουν ακόμη και την ίδια την ιδέα της διαδήλωσης- ούτε η συνεχής παρουσία αργόμισθων μπάτσων σε όλους τους δημόσιους χώρους. Γιατί δεν είναι μόνο μια δολοφονία αλλά η καθημερινή καταστολή, η αυξανόμενη ανεργία, η εξαθλίωση που επιβάλλεται με σκοπό τα κέρδη των αφεντικών και την υποδούλωση των ζωών μας. Οι στολές δεν καταλαβαίνουν τίποτα, κάθονται πίσω από την ασπίδα τους και για 1000 ευρώ γίνονται τα σκυλιά του κράτους. Δεν δεχόμαστε τις άθλιες δικαιολογίες σας, ναι υπάρχουν κάποιες δουλειές που είναι ντροπή και αυτές σχετίζονται με την επιβολή της ”τάξης”.
Ο αλέξης δεν πρόκειται βέβαια να γυρίσει πίσω, αυτές πάντως οι μέρες είναι του αλέξη. Όχι μόνο του αλέξη αλλά και κάθε αλέξη, όσο κοντά ή όσο μακριά και αν βρίσκεται. Εξάλλου, μετά από μια κωμικοτραγική δίκη οι δύο δολοφόνοι του γρηγορόπουλου τιμωρούνται με ποινές που μόνο η λέξη εμπαιγμός μπορεί να τις χαρακτηρίσει. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαστε εδώ για μνημόσυνο. Θυμόμαστε γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τι έγινε στις έξι Δεκέμβρη του ΄08. Το γεγονός πως είμαστε άνθρωποι δεν μας αφήνει. Αλλά δεν είναι ούτε μνημόσυνο ούτε μέρα αφιερωμένη στον αλέξη, είναι μια σιωπηλή υπενθύμιση του πραγματικού προσώπου του κράτους, αυτού που πάντα κρύβετε πίσω από τις μάσκες σας, αυτό του κράτους που καταστέλλει και δολοφονεί χωρίς κανένα ενδοιασμό.
για όλους λοιπόν τους λόγους του κόσμου
με φόντο την επερχόμενη πτώχευση του κράτους
μπροστά στο οργανωμένο έγκλημα των πολιτικών, των τραπεζικών και επιχειρηματικών που ελέγχουν ακόμη και τις βασικές μας ανάγκες
μπροστά στην διοικητική κατάτμηση των ζωών μας με σχέδια τύπου καλλικράτης
μπροστά στην επίθεση στη δυνατότητα πρόσβασης στην γνώση, την υγεία και το βιώσιμο φυσικό περιβάλλον
μπροστά σε μια καθημερινότητα χαρακωμένη από διαμεσολαβήσεις και διαχωρισμούς και γεμάτη ασχήμια και καταπίεση
μπροστά στην κρατική βαρβαρότητα και την απόπειρα ποινικοποίησης των αντιστάσεων και εγκληματοποίησης ανθρώπων που αγωνίζονται
γνωρίζουμε πως αυτή η μάχη είναι μάχη για ζωή και αξιοπρέπεια και η οργή δεν σταματά
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ
Καμία δίωξη στους συντρόφους/ισσες της κατάληψης του πρώην δασικού φυτώριου Φλαμουρίου
Ένας ολόκληρος μηχανισμός είναι στημένος και επιχειρεί να επιβάλλει και να συντηρήσει την λεηλασία των ζωών μας. Αποτελούμενος από νόμους και θεσμούς κατασκευασμένους για να περιορίζουν την ελευθερία μας, φυσικά πρόσωπα εντεταλμένα στην εκτέλεση του μισητού τους ρόλου ως εγγυητές της ομαλότητας της λειτουργίας του υπάρχοντος και ετοιμοπόλεμος στην περίπτωση που ένα πολιτικό πρόταγμα τον αμφισβητήσει στην πράξη. Από το τοπικό δασαρχείο μέχρι τον αργό αλλά συστηματικό –σε επίπεδο υπουργείων και ανάθεσης των αρμοδιοτήτων – στραγγαλισμό του φυσικού περιβάλλοντος (ως «δημόσιο» αγαθό…) στην αγκαλιά της ληστρικής ανάπτυξης και του κέρδους, αυτοί που επιχειρούν να εμφανιστούν ως «σωτήρες» μας και αυτόκλητοι εγγυητές της «ομαλότητας» είναι αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να καθορίζουν μέχρι και την ποσότητα του οξυγόνου που ανασαίνουμε. Σφετεριζόμενοι ένα ρόλο που δεν τους παραχωρήσαμε ποτέ…
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Το μεσημέρι της Παρασκευής 19 Νοέμβρη, σε ένδειξη αλληλεγγύης στο πρώην δασικό φυτώριο Φλαμουρίου στο Βερτίσκο Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε στην Κοζάνη παρέμβαση αλληλεγγύης στην διεύθυνση δασών της περιφέρειας δυτικής «Μακεδονίας» όπου μοιράστηκε σχετικό κείμενο το οποίο και εστάλη με φαξ στην υπό κατάληψη από 50 αλληλέγγυους διεύθυνση δασών περιφέρειας κεντρικής «Μακεδονίας». Ταυτόχρονα έγιναν παρεμβάσεις/καταλήψεις σε αντίστοιχες κρατικές υπηρεσίες σε Γιάννενα, Αθήνα και Ηράκλειο. Το απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης παρέμβαση αντιπληροφόρησης με μοίρασμα κειμένων.
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΕΙΟ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΤΩΡΙΟ ΦΛΑΜΟΥΡΙΟΥ
συνέλευση αναρχικών / αντιεξουσιαστών/τριών σε κοζάνη & πτολεμαϊδα
ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑΖΑΝ ΚΑΤΙ
ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ…
Για ακόμη μια φόρα οι τοπικές εκλογές σε όλες τις περιοχές της ελληνικής επικράτειας, πλασάρονται σε όλους εμάς ως κάτι το διαφορετικό από τις βουλευτικές. Με το πρόσχημα ότι οι υποψήφιοι: “είναι κοντά στον πολίτη, γνωρίζουν τα προβλήματα του τόπου, διαφέρουν από την παράταξη που ανήκουν και θα υπηρετήσουν το κοινό συμφέρον“. Τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι τα ρουσφέτια πάνε κι έρχονται στις κοινότητες και στους δήμους, παράλληλα με τις πελατειακές σχέσεις που καλά κρατούν σε θέσεις εργασίας, σε χρηματοδοτήσεις έργων και στις καταχρήσεις δημοσίου πλούτου κλπ. Για μια ακόμη φορά, σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα, τοπικοί άρχοντες, βουλευτές, υπουργοί και τσιράκια του δημοκρατικού καθεστώτος που διαχειρίζονται τον πλούτο, την εξουσία, οι κύριοι υπαίτιοι για την έφοδο της κρίσης στις ζωές μας, εξακολουθούν να έχουν τα μούτρα να διαγωνιστούν σε μια θεατρική μάχη στην αρένα της εξουσίας. Και λέμε θεατρική γιατί ο θεσμός των εκλογών ανέκαθεν προπαγανδίζεται από το ίδιο σύστημα με διαφημίσεις, συνεντεύξεις, εκπομπές των υποψηφίων στα ΜΜΕ, φυλλάδια, αφίσες, ενοικιάσεις εκλογικών κέντρων, ομιλίες στις πλατείες, κεράσματα στα καφενεία και στα μπαρ. Έτσι, σε συνδυασμό με την πληθώρα κομματικών χρωμάτων, συνθέτουν και πάλι το εκλογικό πανηγυράκι, ζητώντας ξεδιάντροπα την ψήφο μας.
Οι “τηλεθεατές – καταναλωτές – πολίτες- εργαζόμενοι κτλ” για μια ώρα θα γίνουν και ψηφοφόροι .Θα κάνουν τα σωστά βήματα, θα πανηγυρίσουν ή θα εξοργιστούν, θα πάνε πίσω στα σπίτια τους και η δεύτερα που θα ξημερώσει θα είναι πάλι ίδια σαν όλες τις δεύτερες αυτών των χρόνων που μετράει το σύστημα. Θλιβερό; Έχει κι άλλο… Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς λίγους μήνες πιο πριν, οδύρονταν, για το πόσο τους πούλησαν όλοι «αυτοί οι ίδιοι ».Φαίνεται ότι η οργή είναι επιλεκτική και απούσα από τις κάλπες. Για τους τυχόν όμως “εγκλωβισμένους και απελπισμένους” η ιδία η ιστορία δείχνει (ειδικότερα σε περιόδους κρίσης) ότι οι “σωτήρες” τους δεν έχουν σκοπό να σώσουν κανένα ένθερμο υποστηρικτή, παρά μονό το τομάρι τους και τα λεφτά τους. Αυτό έκαναν πάντα και ξέρουν να το κάνουν καλά. Ποτέ και πουθενά δεν έχουμε παράδειγμα ο κόσμος να καλυτερεύει από αφέντες και κομματόσκυλα. Και είπαμε να καλυτερεύει, όχι να γίνεται υποφερτός.
Το σύστημα τους, οι “εμπνεύσεις” τους, οι υποσχέσεις τους, τα παραληρήματα τους “για το καλό όλων μας“, καταρρέουν μπροστά στην ίδια την αληθινή ζωή. Ό,τι «καλύτερο» είχε να επιδείξει ο καπιταλισμός, όλα αυτά τα χρόνια το πέρασε από πάνω και από μέσα μας. Το λιγότερο των συνεπειών του είναι οι χιλιάδες απολύσεις κάθε μέρα, ο εγκλωβισμός στον μηχανισμό των τραπεζών, τα εξευτελιστικά μεροκάματα, τα απλησίαστα προϊόντα βασικών αναγκών, η ανύπαρκτη ασφάλιση, ο σκοτωμένος χρόνος, η απόπειρα να αλλοτριώσουν όλες μας τις σχέσεις… τα γεμάτα κελιά, η θηριώδης καταστολή σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία και η θέα του μπάτσου σε κάθε γωνία. Όποιος λοιπόν πιστεύει ακόμα ότι το υπάρχον θα αλλάξει με τέτοια πανηγύρια, αφήνοντας τον εαυτό του διαθέσιμο για πειράματα ή διεκδικώντας εξουσία για να κάνει πειράματα στους άλλους (επιτρέπει να) βαθαίνει τη λεηλασία των ζωών μας.
Ένα επιπλέον πείραμα στις ζωές μας και απόδειξη των κρατικών προθέσεων είναι το σχέδιο Καλλικράτης και η συγχώνευση δήμων και κοινοτήτων. Μεταθέτουν την εξουσία και τα κέντρα λήψεως αποφάσεων πιο μακριά μας, ακόμα και για τα τοπικά προβλήματα, καθιστώντας τα στην ουσία δυσπρόσιτα. Αλλά και η δυνατότητα παρέμβασης ή αντίδρασης γίνεται πολύ πιο δύσκολη, με αυτή την συγκεντρωτική εξουσία σε τοπικό επίπεδο. Δημιουργείται έτσι μια μεγαλύτερη εξουσία (για τη λύση των προβλημάτων μας υποτίθεται πάντα…) που στην ουσία ανοίγει ακόμα μια πόρτα για την πιο αποτελεσματική διαχείριση των αναγκών και των ζωών μας και τίποτε άλλο. Αντί λοιπόν, μέσα σε αυτό το κλίμα, οι απαντήσεις να δοθούν στους δρόμους και στις γειτονιές, μαντρώνουν και διοχετεύουν την ελπίδα του κόσμου στο στημένο εκλογικό τους παιχνίδι. Και αν ακόμη οι ψηφοφόροι παρακινούνται έστω από κάποια ελπίδα: –να αλλάξουν επιτέλους τα πράγματα– ο κάθε είδους υποψήφιος παρακινείται από έναν -καθόλου τυχαίο- πόθο για την εξουσία και μόνο.
Από την άλλη, δεν είναι τυχαίο ούτε αμελητέο το γενναίο ποσοστό αποχής από τις κάλπες, που ολοένα αυξάνεται. Είναι ενδεικτικό για το πόσο “τελικά η κοινωνία κοιμάται“, γιατί η αποχή σίγουρα είναι το πρώτο βήμα για έναν άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του και τη ζωή του. Μην ξεχνάμε όμως, ότι είναι μια παθητική αντίσταση. Σωστή μεν και σεβαστή αλλά παθητική. Κοινώς: δεν φτάνει.
Η μόνη απάντηση, είναι οι ενεργητικές μορφές αντίστασης. Γιατί πολύ απλά δοκιμάστηκαν όλοι και απέτυχαν. Γιατί σε αυτή την οικονομική συγκυρία μας ενώνουν περισσότερα, από όσα μας χωρίζουν. Εμείς είμαστε οι μοναδικοί υπεύθυνοι για τη ζωή μας. Να πάρουμε επιτέλους, τα προβλήματα μας στα δικά μας χέρια, χωρίς μεσολαβητές και «ειδικούς». Χωρίς πρωτοπορίες και αυθεντίες μακριά, από παραλήδες και γλοιώδη “πολιτικά ταλέντα”. Να αυτοοργανώσουμε την καθημερινότητα και να ρυθμίσουμε εμείς τα ρολόγια μας και όχι τα αφεντικά. Να επανακτήσουμε το χαμένο πεδίο των ζωών μας και να το διαχειριστούμε με προσανατολισμό τις αληθινές μας ανάγκες και όχι την περιτυλιγμένη σαβούρα των καπιταλιστών. Να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, χωρίς φοβίες και καχυποψίες. Να ξεκινήσουμε με τον εαυτό μας και την γειτονιά μας αλληλέγγυοι. Να γυρίσουμε τις πλάτες στις οθόνες και την ψεύτικη ζωή που μας τάζουν. Να κλείσουμε τα αυτιά μας στα μεγάφωνα της εξουσίας. Να αφήσουμε εκλογές, κόμματα, παραβάν και κάλπες στα αρχεία της ιστορίας. Να σκεφτούμε εμείς για εμάς. Να πράξουμε ως την πραγμάτωση της ελευθερίας μας.
ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ, ΠΟΛΙΤΗΣ = ΔΟΥΛΟΣ ΙΣΟΒΙΤΗΣ
ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ
ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι εθνικές παρελάσεις αποτελούν εδώ και χρόνια αναπόσπαστο κομμάτι της σχολικής ζωής. Για τους περισσότερους, είναι μάλλον μια ανάσα από τη σχολική ρουτίνα και το φόρτο εργασίας.
Ως εδώ πάει καλά. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν είναι τυχαίοι επέτειοι. Αντιπροσωπεύουν εθνικά ιδεώδη, υπενθυμίζουν-προπαγανδίζουν ιστορικά γεγονότα και ανθρώπινες θυσίες με έναν κανόνα γιορτής. Η ξεδιάντροπη αυτή μέθοδος είναι τόσο παλιά όσο και ο πόλεμος. Δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι σε ολοκληρωτικά στρατοκρατικά καθεστώτα (ναζισμός, σταλινισμός) τέτοιου είδους επιδείξεις δύναμης βρήκαν το αποκορύφωμά τους. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα η μαθητική παρέλαση καθιερώθηκε από τον φασίστα και δικτάτορα I.Μεταξά μετά την 4η Αυγούστου 1936, διατηρήθηκε ως την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών (1967 1974) και από τότε ως σήμερα, κανένα καθεστώς δεν την κατήργησε αλλά ούτε καν την αμφισβήτησε!
Σήμερα λοιπόν, κι ενώ παραμένει μια μακάβρια συμμετοχή για μια υπό διαμόρφωση προσωπικότητα, δεν έχει ακόμα καταργηθεί. Και αυτό ίσως γιατί φέρει ένα πιο ελαφρύ προσωπείο: αυτό της «μιας ωρίτσας» ή της «τυπικής υπόθεσης»…
Για το τυπικό της υπόθεσης δηλαδή: Άνθρωποι ντύνονται ομοιόμορφα ατσαλάκωτα με τα χρώματα του έθνους. Στοιχίζονται σε στρατιωτικό σχηματισμό, υπό τον ήχο πολεμικών εμβατηρίων… Για το τυπικό της υπόθεσης
διαχωρίζονται κατά ύψος ή κατά επιδόσεις, σε ψηλούς και κοντούς, σε καλούς και κακούς μαθητές
Για το τυπικό της υπόθεσης
Υψώνουν το μεγαλύτερο σύμβολο ανθρωποσφαγών το εθνικό λάβαρο Για το τυπικό της υπόθεσης
Στρέφονται «υπερήφανα» τα κεφάλια κατά την κατεύθυνση των επισήμων και ο όχλος χειροκροτεί.
Για να ξανασυστηθούμε. Δεν είναι απλά μια τυπική υπόθεση. Είναι δήλωση Είναι συμμετοχή Είναι συμβιβασμός
Δεν έχουμε ανάγκη από στοιχισμένο βήμα και κατευθυνόμενες ουρές.
Για εμάς ο μοναδικός πόλεμος που αναγνωρίζουμε είναι ο κοινωνικός- ταξικός. Ενάντια σε κράτος, αφεντικά, κοινωνικούς θεσμούς και κατασταλτικά μέτρα.
Ενάντια σε κάθε είδους ιεραρχία
Κάτω όλοι οι στρατοί
Συνέλευση αναρχικών – αντιεξουσιαστών/τριών σε Κοζάνη & Πτολεμαιδα
Για μια ακόμη χρονιά, σύσσωμη η θεσμισμένη πολιτική ηγεσία θα συγκεντρωθεί στο Βελλίδειο συνεδριακό κέντρο της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της διεξαγωγής της καθιερωμένης, ετήσιας, διεθνούς έκθεσης. Γύρω της θα εκτίθενται αστραφτερά τα αντικείμενα λατρείας αυτού του άθλιου κόσμου –τα εμπορεύματα- στη μεγαλύτερη και σημαντικότερη εμπορική διοργάνωση της χώρας. Μέσα σε έναν εκθεσιακό χώρο 180.000τμ η δημοκρατία θα συμπυκνώσει την εικόνα της: Ληστρικό χρήμα που σπαταλάται για τις πολυτελείς δεξιώσεις και την ψυχαγωγία των πολιτικών και επιχειρηματικών εκφραστών της. Υπεραφθονία προϊόντων, φωταγωγημένων μέσα στα προκάτΔΕΘ_2010
Τα σκυλιά της δημοκρατίας γρυλίζουν…
Παρασκευή 23 Απριλίου 2010, Κοζάνη. Περίπου στις 16:00 το απόγευμα παρέα 6 συντρόφων ξεκινά αφισοκόλληση στην περιοχή του κέντρου της πόλης. Ενώ σε όλη τη διάρκεια της δράσης τα πράγματα εξελίσσονταν ήρεμα, στις 18:00 δύο αυτοκίνητα, ένα της ασφάλειας και ένα περιπολικό με συνολικά τέσσερις προστάτες του πολίτη, προσεγγίζουν τα παιδιά και ζητούν να δουν τις ταυτότητές τους. Η συνέχεια εκτυλίσσεται στο τμήμα όπου οδηγούνται για εξακρίβωση στοιχείων. Στους 5 ,και ενώ αρχικά η προσαγωγή θεωρήθηκε τυπική, ασκήθηκε από τον εισαγγελέα δίωξη για “παράνομη αφισοκόλληση και διακεκριμένες φθορές σε κάδους απορριμμάτων και καφάο της Δ.Ε.Η.” Αυτή τη στιγμή οι σύντροφοι είναι ελεύθεροι και εκκρεμεί σε βάρος τους δίκη με τις παραπάνω κατηγορίες.
Το χρονικό της κρατικής τρομοκρατίας μονοπωλεί την τοπική επικαιρότητα τους τελευταίους μήνες. Λίγο πριν το Πάσχα 2 καλλιτέχνες του δρόμου συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να κάνουν graffiti σε τοίχο δημοτικού σχολείου. Στη συνέχεια οδηγούνται στο τμήμα όπου ειδοποιείται ο διευθυντής του σχολείου, ο οποίος ξεκάθαρα καταθέτει ότι έχει δώσει άδεια στα παιδιά να διαμορφώσουν με χρώματα τον τοίχο της αυλής. Η αστυνομία όμως ασκεί δίωξη για φθορά δημόσιας περιουσίας και έτσι τα δυο παιδιά, ο ένας 24 και ο άλλος 18 χρονών περιμένουν να δικαστούν. Στην πόλη της Κοζάνης η αστυνομία πασχίζοντας να αποδείξει ότι παράγει έργο, επιτίθεται στις ελευθερίες, μέσω μαζικών προσαγωγών και εξακριβώσεων, συνεχών ελέγχων σε οχήματα και καταστήματα και γενικότερα με την επίδειξη ισχύος σε προγραμματισμένες εξορμήσεις-ασκήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι αναίτιες προσαγωγές, για 2 συνεχόμενες μέρες, δεκάδων ατόμων επειδή απλά διεκδικούσαν την επανοικειοποίηση των δημόσιων χώρων και απείχαν από την κατανάλωση αλλοτριωμένης διασκέδασης.
Ακόμη, η μέρα των συλλήψεων στην Κοζάνη ταυτίζεται και με αυτή της προφυλάκισης της Κωσταντίνας, της 19χρονής συντρόφισσας που κατηγορείται για συμμετοχή στη “συνομωσία πυρήνων της φωτιάς ” με μοναδικό στοιχείο, ένα αποτύπωμά της που βρέθηκε σε σπίτι στο Χαλάνδρι. Δεν πάει πολύς καιρός επίσης από τις αναίτιες συλλήψεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κατα τη διάρκεια διαδηλώσεων. Άνθρωποι όπως ο Μάριος Ζ. διώκονται και φυλακίζονται για αδικήματα που η ελληνική αστυνομία φρόντισε να στήσει ώστε να υπάγονται σε νομοσχέδια όπως ο τρομονόμος και ο κουκουλονόμος. Δεν είναι όμως μόνο αυτά…
Όπως πάντα, με πρόφαση τον πόλεμο στην «τρομοκρατία», που σκηνοθετείται άριστα από τις μιντιακές μαριονέτες, το σύστημα δοκιμάζει να εξαντλήσει τα όρια της καταστολής (αν όντως αυτά υπάρχουν) σε κάθε κομμάτι της κοινωνίας που αντιστέκεται. Ειδικά μέσα σε αυτή την συγκυρία, που η οικονομία έχει πτωχεύσει και παράλληλα με την προσφυγή στο Δ.Ν.Τ., το κέντρο του ενδιαφέροντος μετατοπίζεται στην συντριβή του εσωτερικού εχθρού, δημιουργώντας ένοχους και βαφτίζοντάς τους τρομοκράτες. Διαχέοντας με όλα τα μέσα την απαραίτητη τρομοΰστερία, καταστρέφει και τους τελευταίους κοινωνικούς δεσμούς, καθιστώντας τον “διπλανό” εν δυνάμει ρουφιάνο. Δημιουργώντας ψευδαισθήσεις και πλαστούς συνειρμούς απαξιώνει κάθε πολιτική έκφραση που εναντιώνεται στην εξουσία και το κράτος. Ποινικοποιεί την τέχνη που το αντιμάχεται, φιμώνει τους αντιφρονούντες, φυλακίζει τους αγωνιστές και έχει ένοπλα τσιράκια του σε κάθε γωνία έτοιμα να στερήσουν απο όλους μας κάθε είδους ελευθερία.
Στην Κοζάνη προφασίζεται καταστροφή των καφάο της ΔΕΗ. Τι ειρωνεία…σε μια πόλη που ζει πνιγμένη στην τέφρα και τα σωματίδια από τα ορυχεία και τα φουγάρα τους. Σε μια πόλη που στις 16 Απριλίου 2010 έγινε πλουσιότερη κατά 6 τόνους διαλύματος τριχλωριούχου σιδήρου (FeCl3) από διαρροή σε εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος. Σε μια πόλη που θρηνεί τα παιδιά της από τον καρκίνο και τα εργατικά ατυχήματα. Ο συνήγορος του πολίτη αναφέρει ότι, “μεταξύ των παραβάσεων της ΔΕΗ είναι η παράταση της λειτουργίας των ΑΗΣ καρδιάς και Πτολεμαΐδας χωρίς εγκεκριμένους περιβαλλοντικούς όρους, η λειτουργία του ΑΗΣ αγίου Δημητρίου και των ορυχείων στην περιοχή κατά παράβαση των περιβαλλοντικών όρων, η υπέρβαση των αέριων ρύπων που προέρχονται από μεγάλες διαρροές τέφρας κ.α.”. Ποιος τολμάει λοιπόν να μιλάει για φθορά και να διώκει ανθρώπους για την ύπαρξη μιας αφίσας σε ένα καφάο της Δ.Ε.Η. όταν αυτή δηλητηριάζει κάθε στιγμή το σώμα και την ψυχή μας?
Η προσπάθεια του αδίστακτου αυτού συστήματος, μέσα από την οικονομική εξαθλίωση, την καταπίεση, την άμεση και έμμεση χειραγώγηση, να δημιουργήσει δούλους δέν έχει στεφθεί ακόμη με επιτυχία. Βόμβες μεγάλης καταστροφικής ισχύος γι’ αυτούς όπως η αλληλεγγύη, η αντιπληροφόρηση μα πάνω απ’ όλα οι λεύτερες συνειδήσεις των ανθρώπων με αξιοπρέπεια, θα συνεχίζουν να κλονίζουν τα ήδη ραγισμένα θεμέλια της εξουσίας τους…
Η καταστολή δεν μας φοβίζει, μας εξοργίζει
Λευτεριά στους 6 διωκόμενους για την υπόθεση του επαναστατικού αγώνα
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ
Το βράδυ της 25ης Ιουνίου 2005 συλλαμβάνεται ο Βασίλης Καραλευθερης και οδηγείται στο Α.Τ πτολεμαιδας με την κατηγορία κατοχής μικροποσότητας χασίς. Παρότι δε βρέθηκε κάτι πάνω του, οι μπάτσοι αποφασίζουν την κράτηση του στο τμήμα Λίγες ώρες αργότερα βρίσκεται απανθρακωμένος στο κελί του… Οι αρχές αποδίδουν το θάνατό του σε αυτοκτονία.. Αξίζει να σημειωθεί ότι πέρασε από δυο σωματικούς ελέγχους ,όποτε δε θα μπορούσε να αυτοπυρποληθεί ,όπως ισχυρίζονται οι μπάτσοι. Ένας άνθρωπος 36 ετών οδηγήθηκε, λοιπόν, για απλό έλεγχο στο Τμήμα και παρελήφθη νεκρός από την οικογένειά του.
Ο ένας μπάτσος ,εκ των 7 εμπλεκόμενων που κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία,, «τιμωρήθηκε» σε 18 μήνες με αναστολή .Τόσο κόστισε η ζωή του Βασίλη για τη δικαιοσύνη …
Μετά το θάνατο του Βασίλη Καραλευθέρη υπήρξε πλήθος αντιδράσεων και παρεμβάσεων από αναρχικούς/ες – αντιεξουσιαστές/στριες και άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, καταγγέλλοντας και αναδεικνύοντας τη δολοφονία, στη τοπική κοινωνία με συνθήματα και μοίρασμα κειμένων. Μετά το τέλος μιας απ’ αυτών, δυο σύντροφοι προσάγονται στο τμήμα κατά την αποχώρησή τους , για εξακρίβωση στοιχείων, προφανώς επειδή οι μπάτσοι εξοργίστηκαν από την ανάδειξη του γεγονότος.
Βέβαια η ανάδειξη της δολοφονίας, ως δολοφονία, και όχι ως «τυχαίο γεγονός» ενόχλησε τον εισαγγελέα, και όλους όσους ήθελαν να μεθοδεύσουν την αθώωση των υπεύθυνων μπάτσων . Λίγους μήνες αργότερα οι δυο σύντροφοι που προσήχθησαν, οδηγούνται στο δικαστήριο, αντιμετωπίζοντας την κατηγορία της «πρόκλησης και διέγερσης σε διάπραξη κακουργήματος», μια κατηγορία που κατά τη γνώμη τους προκύπτει από φέιγ -βολάν , (τα οποία προυπήρχαν ριγμένα στην πόλη πριν από την παρουσία των κατηγορουμένων εκεί), το περιεχόμενο των οποίων θεωρήθηκε προκλητικό από τους μπάτσους και τον εισαγγελέα . Πραγματοποιείται η δίκη τους ,στην οποία κρίνονται αθώοι .Ο εισαγγελέας όμως εξαντλώντας την εκδικητικότητα του ,ασκεί έφεση στην αθωωτική απόφαση και ορίζεται καινούρια δικάσιμος για την Τρίτη 2 Μαρτίου για να εκδικαστεί η υπόθεση, εκ νέου, παρότι αθωώθηκαν πρωτόδικα -πράγμα πρωτοφανές για τα δικαστικά δεδομένα πανελλαδικώς !
Για μια υπόθεση λοιπόν πολύ ξεκάθαρη, η αστική δικαιοσύνη εκτονώνει την αυστηρότητα της στα πρόσωπα των δυο συντρόφων, ενώ είχε ήδη φροντίσει για τη κάλυψη των μπάτσων που ευθύνονται για το θάνατο του Καραλευθερη .
Για άλλη μια φορά οι θύτες παρουσιάζονται ως θύματα. Επιχειρούν να εκφοβίσουν , με συλλήψεις και δίκες , απαιτώντας με θράσος να μην υπάρχουν αντιδράσεις στα εγκλήματά τους !Προσπαθούν σήμερα να ποινικοποιήσουν ένα σύνθημα, αύριο το λόγο, την πρόθεση και ίσως τη σκέψη…
Είναι τα ίδια θύματα που πυροβόλησαν τον 15χρονο Γρηγορόπουλο και μίλησαν για «εξοστρακισμό».
Είναι τα ίδια θύματα που δολοφόνησαν μετανάστη στο Βύρωνα ,και μίλησαν για «επιτυχία της ελληνικής αστυνομίας ».
Είναι τα θύματα που έκαψαν έναν αθώο ,στο τμήμα και μίλησαν για «τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό».
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
Συνέλευση αναρχικών – αντιεξουσιαστών/τριών σε Κοζάνη & Πτολεμαιδα
