ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑΖΑΝ ΚΑΤΙ

ΘΑ ΗΤΑΝ   ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ…

Για ακόμη μια φόρα οι τοπικές εκλογές σε όλες τις περιοχές της ελληνικής επικράτειας, πλασάρονται σε όλους εμάς ως κάτι το διαφορετικό από τις βουλευτικές. Με το πρόσχημα ότι οι υποψήφιοι: “είναι κοντά στον πολίτη, γνωρίζουν τα προβλήματα του τόπου, διαφέρουν από την παράταξη που ανήκουν και θα υπηρετήσουν το κοινό συμφέρον“. Τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι τα ρουσφέτια πάνε κι έρχονται στις κοινότητες και στους δήμους, παράλληλα με τις πελατειακές σχέσεις που καλά κρατούν σε θέσεις εργασίας, σε χρηματοδοτήσεις έργων και στις καταχρήσεις δημοσίου πλούτου κλπ. Για μια ακόμη φορά, σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα, τοπικοί άρχοντες, βουλευτές, υπουργοί και τσιράκια του δημοκρατικού καθεστώτος  που διαχειρίζονται τον πλούτο, την εξουσία, οι κύριοι υπαίτιοι για την έφοδο της κρίσης στις ζωές μας, εξακολουθούν να έχουν τα μούτρα να διαγωνιστούν σε μια θεατρική μάχη στην αρένα της εξουσίας. Και λέμε θεατρική γιατί ο θεσμός των εκλογών ανέκαθεν προπαγανδίζεται από το ίδιο σύστημα με διαφημίσεις, συνεντεύξεις, εκπομπές των υποψηφίων στα ΜΜΕ, φυλλάδια, αφίσες, ενοικιάσεις εκλογικών κέντρων, ομιλίες στις πλατείες, κεράσματα στα καφενεία και στα μπαρ. Έτσι,  σε συνδυασμό με την πληθώρα κομματικών χρωμάτων, συνθέτουν και πάλι το εκλογικό πανηγυράκι, ζητώντας ξεδιάντροπα την ψήφο μας.

Οι “τηλεθεατές – καταναλωτές – πολίτες- εργαζόμενοι κτλ”  για μια ώρα θα γίνουν και ψηφοφόροι .Θα κάνουν τα σωστά βήματα, θα πανηγυρίσουν ή θα εξοργιστούν, θα πάνε πίσω στα σπίτια τους και η δεύτερα που θα ξημερώσει θα είναι πάλι  ίδια σαν όλες τις δεύτερες αυτών των χρόνων που μετράει το σύστημα. Θλιβερό; Έχει κι άλλο… Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς λίγους μήνες πιο πριν, οδύρονταν, για το πόσο τους πούλησαν όλοι «αυτοί οι ίδιοι ».Φαίνεται ότι η οργή είναι επιλεκτική και απούσα από τις κάλπες. Για τους τυχόν όμως “εγκλωβισμένους και απελπισμένους” η ιδία η ιστορία δείχνει (ειδικότερα σε περιόδους κρίσης) ότι οι “σωτήρες” τους δεν έχουν σκοπό να σώσουν κανένα ένθερμο υποστηρικτή, παρά μονό το τομάρι τους και τα λεφτά τους. Αυτό έκαναν πάντα και ξέρουν να το κάνουν καλά. Ποτέ και πουθενά δεν έχουμε παράδειγμα ο κόσμος να καλυτερεύει από αφέντες  και κομματόσκυλα. Και είπαμε να καλυτερεύει, όχι να γίνεται υποφερτός.

Το σύστημα τους, οι “εμπνεύσεις” τους, οι υποσχέσεις τους, τα παραληρήματα τους “για το καλό όλων μας“, καταρρέουν μπροστά στην ίδια την αληθινή ζωή. Ό,τι «καλύτερο» είχε να επιδείξει ο καπιταλισμός, όλα αυτά τα χρόνια το πέρασε από πάνω και από μέσα μας. Το λιγότερο των συνεπειών του είναι οι χιλιάδες απολύσεις κάθε μέρα, ο εγκλωβισμός στον μηχανισμό των τραπεζών, τα εξευτελιστικά μεροκάματα, τα απλησίαστα προϊόντα βασικών αναγκών, η ανύπαρκτη ασφάλιση, ο σκοτωμένος χρόνος, η απόπειρα να αλλοτριώσουν όλες μας τις σχέσεις… τα γεμάτα κελιά, η θηριώδης καταστολή σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία και η θέα του μπάτσου σε κάθε γωνία. Όποιος λοιπόν πιστεύει ακόμα ότι το υπάρχον θα αλλάξει με τέτοια πανηγύρια, αφήνοντας τον εαυτό του διαθέσιμο για πειράματα ή διεκδικώντας εξουσία για να κάνει πειράματα στους άλλους (επιτρέπει να) βαθαίνει τη λεηλασία των ζωών μας.

Ένα  επιπλέον πείραμα στις ζωές μας και απόδειξη των κρατικών προθέσεων είναι το σχέδιο Καλλικράτης και η συγχώνευση δήμων και κοινοτήτων. Μεταθέτουν την εξουσία και τα κέντρα λήψεως αποφάσεων πιο μακριά μας, ακόμα και για τα τοπικά προβλήματα, καθιστώντας τα στην ουσία δυσπρόσιτα. Αλλά και η δυνατότητα παρέμβασης ή αντίδρασης γίνεται πολύ πιο δύσκολη, με αυτή την συγκεντρωτική εξουσία σε τοπικό επίπεδο. Δημιουργείται έτσι μια μεγαλύτερη εξουσία (για τη λύση των προβλημάτων μας υποτίθεται πάντα…) που στην ουσία ανοίγει ακόμα μια πόρτα για την πιο αποτελεσματική διαχείριση των αναγκών και των ζωών μας και τίποτε άλλο. Αντί λοιπόν, μέσα σε αυτό το κλίμα, οι απαντήσεις να δοθούν στους δρόμους και στις γειτονιές, μαντρώνουν και διοχετεύουν την ελπίδα του κόσμου στο στημένο εκλογικό τους παιχνίδι. Και αν ακόμη οι ψηφοφόροι παρακινούνται έστω από κάποια ελπίδα: –να αλλάξουν επιτέλους τα πράγματα– ο κάθε είδους υποψήφιος παρακινείται από έναν -καθόλου τυχαίο- πόθο για την εξουσία και μόνο.

Από την άλλη, δεν είναι τυχαίο ούτε αμελητέο το γενναίο ποσοστό αποχής από τις κάλπες, που ολοένα αυξάνεται. Είναι ενδεικτικό για το πόσο “τελικά η κοινωνία κοιμάται“, γιατί η αποχή σίγουρα είναι το πρώτο βήμα για έναν άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του και τη ζωή του. Μην ξεχνάμε όμως, ότι είναι μια παθητική αντίσταση. Σωστή μεν και σεβαστή αλλά παθητική. Κοινώς: δεν φτάνει.

Η μόνη απάντηση, είναι οι ενεργητικές μορφές αντίστασης. Γιατί πολύ απλά  δοκιμάστηκαν όλοι και απέτυχαν. Γιατί σε αυτή την οικονομική συγκυρία μας ενώνουν περισσότερα, από όσα μας χωρίζουν. Εμείς είμαστε οι μοναδικοί υπεύθυνοι για τη ζωή μας. Να πάρουμε επιτέλους, τα προβλήματα μας στα δικά μας χέρια, χωρίς μεσολαβητές και «ειδικούς». Χωρίς πρωτοπορίες και αυθεντίες μακριά, από παραλήδες και γλοιώδη “πολιτικά ταλέντα”. Να αυτοοργανώσουμε την καθημερινότητα  και να ρυθμίσουμε εμείς τα ρολόγια μας και όχι τα αφεντικά. Να επανακτήσουμε το χαμένο πεδίο των ζωών μας και να το διαχειριστούμε με προσανατολισμό τις αληθινές μας ανάγκες και όχι την περιτυλιγμένη σαβούρα των καπιταλιστών. Να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, χωρίς φοβίες και καχυποψίες. Να ξεκινήσουμε με τον εαυτό μας και την  γειτονιά μας αλληλέγγυοι. Να γυρίσουμε τις πλάτες στις οθόνες και την ψεύτικη ζωή που μας τάζουν. Να κλείσουμε τα αυτιά μας στα μεγάφωνα της εξουσίας. Να αφήσουμε εκλογές, κόμματα, παραβάν και κάλπες  στα αρχεία της ιστορίας. Να σκεφτούμε εμείς για εμάς. Να πράξουμε ως την πραγμάτωση  της ελευθερίας μας.

ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ, ΠΟΛΙΤΗΣ = ΔΟΥΛΟΣ ΙΣΟΒΙΤΗΣ

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ

ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ